Από την εισαγωγή του Χρήστου Μαλεβίτση στον Πάουλ Τίλλιχ : Το Θάρρος της Υπάρξεως, εκδ. ΔΩΔΩΝΗ, Αθήνα, 1976, σελ. 15
Και αιφνιδίως, μας προέκυψε, εν μέσω του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, εκ νέου το ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας, άμεσα ή έμμεσα.
Αν υπάρχει ένα «νέο» στοιχείο που οι παλιότεροι αντιρατσιστικοί νόμοι δεν επαρκούν είναι
ένα «νέο» δεδομένο : σήμερα, λένε, η ελληνική κοινωνία είναι σε διαδικασία μετάβασης προς τον πολυπολιτισμό…
Για την ακρίβεια, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, μα πασχίζουν ΒΙΑΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ πολυπολιτισμική. Ας κρατήσουμε καλή σημείωση τούτης της «μικρής» μεν αλλά καθόλου αθώας «λεπτομέρειας».
Κι επειδή η πολυπολιτισμικότητα απαιτεί ΜΗ ΑΜΕΓΕΣ ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΑ ΚΡΑΤΟΣ, βάλθηκαν να ΑΝΑΜΕΙΞΟΥΝ το εξαιρετικά συμπαγές από εθνολογική άποψη ελληνικό Κράτος με όποιο διαθέσιμο ξένο στοιχείο τυχαίνει νόμιμα ή παράνομα να διαβαίνει τα σύνορά μας, και στην περίπτωση την ελληνική : ΚΥΡΙΩΣ ΠΑΡΑΝΟΜΑ…
Εξ ου και οι εξαιρετικές συμπάθειες κύρια από τους εραστές της πολυπολιτισμικότητας προς το παράνομο λαθρομεταναστευτικό τσουνάμι που ενέσκηψε στη χώρα, και ο «πόνος» τους να παράσχουν την όποια δυνατή πολιτική προστασία και να ενισχύσουν τη δυνατότητα παραμονής τους, στη προοπτική της νομιμοποίησής τους, οπότε και θα ανακράξουν θριαμβευτικά ήδη δε ανακράζουν- : Ίδού, εγεννήθη κοινωνία νέα, πολυπολιτισμική!
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΤΟΥΣ : ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ…
Κι επειδή πολλές φορές, άλλα λέμε, και άλλα κάνουμε ότι καταλαβαίνουμε επαναλαμβάνω :
Είναι κακό μια χώρα, μια κοινωνία να είναι πολυπολιτισμική;
Δεν είπα αυτό : Μίλησα για ΒΙΑΙΑ επιχειρούμενη πολυπολιτισμικότητα, κι αυτό ναι είναι πολύ κακό! Είναι πολύ κακό για ένα πολύ σαφή λόγο : διότι ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ να δεχτώ σημαντικά εθνικά ζητήματα να λαμβάνονται από μια μερίδα ανθρώπων και όχι από τη κοινωνία, τον λαό. Σταθερά υποστηρίζω, χρόνια τώρα, ότι σοβαρά ΕΘΝΙΚΑ ζητήματα, και σοβαρό εθνικό ζήτημα είναι και ένα ζήτημα που απλά διχάζει τη κοινωνία, ΠΡΕΠΕΙ να λαμβάνονται μέσω δημοψηφισμάτων. Μάλιστα, τούτη τη θέση μου την έχω ακόμα σε επίπεδο τοπικό, ας πούμε σε επίπεδο Δήμων ή και Περιφερειών, αλλά, τη στιγμή που ο λαός δεν ερωτάται για τα σημαντικά εθνικά ζητήματα, (π.χ., το Μνημόνιο, το μεταναστευτικό, κ.λπ.) τα υπόλοιπα είναι τέτοια λόγια τέτοια ώρα.
Βέβαια, εδώ έχουμε το μεγαλείο της ιδεολογικής σύγχυσης, όπου ανακατώνονται αξεδιάλυτα ιδεολογίες που έχουν σχέση με τον αριστερό διεθνισμό, την δεξιάς πατέντας παγκοσμιοποίηση, και το τέλος των εθνικών Κρατών (ένα αίτημα στο οποίο «συναντώνται» με διαφορετικά επιχειρήματα και με διαφορετικούς σκοπούς η αναρχική και υπερνεοφιλελεύθερη ιδεολογία) που επαγγέλλονται όσοι βιάζονται να πέσουν στις αγκαλιές των υπερεθνικών και χωρίς σύνορα αγορών (αυτές βρίσκονται στο μυαλό των σχεδιαστών των παγκόσμιων εξελίξεων ως τα «υποκατάστατα» των «εθνικών Κρατών» -βασικά τα σύνορα και την εξουσία τους, αυτό είναι που ενδιαφέρει), κι εδώ είναι ακριβώς που μπαίνει το τυρί της πολυπολιτισμικότητας στη φάκα με στόχο να λειτουργήσει ως η «ζάχαρη» στο ένα πικρό φάρμακο της αγοραίας παγκοσμιοποίησης, ώστε να μπορέσει να παρθεί όσο το δυνατό με τις λιγότερες αντιδράσεις, που είναι καλά καμουφλαρισμένη ώστε μόνο με φάκα να μη μοιάζει : μια σούπα μέσα στην οποία πολλοί θα πνιγούν αν δεν προσέξουν.
Και τι είναι αυτή η «πολυπολιτισμικότητα» ΣΤΗ ΠΡΑΞΗ;
Ρίξτε μια ματιά γύρω σας στο πρόπλασμα που ήδη ετοιμάστηκε και το βλέπετε παντού : στους δρόμους, στις γειτονιές της. Μονάχα που αυτό που βλέπετε, αυτό που βλέπουμε, δεν είναι τίποτα μπρός σ’ αυτό που θα προκύψει στην ολοκλήρωσης της διαδικασίας, οπότε και θα τρομάξουν και πολλοί από τους νυν υπερασπιστές του θέματος.
Ποιοι είναι οι πρεσβευτές αυτής της πολυπολιτισμικότητας;
Τι πολιτισμικά στοιχεία κομίζουν;
Τι πολιτισμό προσθέτουν στον ντόπιο (ή μήπως αφαιρούν);
Πιο ήταν το πολυπολιτισμικό μας «κενό» που καλύπτουν (και ποιος προσδιόρισε τούτο το «κενό» και την ανάγκη πλήρωσής του);
Λοιπόν ας το ξαναπώ, όπως το έχω ξαναγράψει στο παρελθόν : η πολυπολιτισμικότητα, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΑΠΑΤΗ.
Είναι ένα εργαλείο να ενισχύσει τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης και να πλήξει ΟΧΙ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΚΡΑΤΗ, μα γενικώς τις εξουσίες των Κρατών και να περάσουν αυτές σε υπερεθνικούς οργανισμούς (ΚΑΙ ΣΤΙΣ 1, 2, 3, 4, 5 ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ), ένα εργαλείο που ευνοεί ΤΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΦΤΩΧΕΣ ΣΤΙΣ ΠΙΟ ΠΛΟΥΣΙΕΣ ΧΩΡΕΣ, επενδύοντας πάνω σ’ αυτά στη προοπτική να λειτουργήσουν όχι μονάχα ως στρατιές πάμφθηνου εφεδρικού εργατικού δυναμικού, μα και ως μοχλούς αποδόμησης των «ακριβών» κοινωνικών δομών των δυτικών Κρατών και των εργασιακών τους καθεστώτων, των «κακομαθημένων πλούσιων κοινωνιών», βεβαίως όχι στον ίδιο βαθμό στο κάθε «Δυτικό» Κράτος, μα, τουλάχιστον σε πρώτη φάση, ΚΥΡΙΩΣ εκείνων που έχουν επιλεγεί ως οικονομικές ζώνες παροχής τέτοιων ακριβώς φτηνών εργατικών δυναμικών. Η αντίδραση ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΤΩΝ ΝΤΟΠΙΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ, είναι εξίσου ανθρώπινη : βλέποντας να απειλείται από πλευρές η ζωή τους και οι οικονομικές και κοινωνικές κατακτήσεις τους, διαπιστώσουν τώρα να απειλείται ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΕΟ ΔΕΔΟΜΕΝΟ. Το Σύστημα για να τιθασεύσει αυτές τις αντιδράσεις, έχει βέβαια πολλούς τρόπους, ένας ων οποίων είναι να πολύ βολικά να σε χαρακτηρίζει «ρατσιστή», διότι δεν αποδέχεσαι ΜΙΑ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ –μιλάμε βεβαίως για τους παράνομους λαθρομετανάστες.
Στη λέξη «πολυπολιτισμός», ΣΤΗ ΠΡΑΞΗ επαναλαμβάνω, δεν υπάρχει τίποτα που να έχει σχέση με υπόνοια πολιτιστικού στοιχείου.
Είναι καραβιές, αν θέλουμε να μιλήσουμε με ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια, όχι λαθρομεταναστών, μα λαθροεργατών χαμηλής ειδίκευσης και χαμηλής παραγωγικότητας σε σχέση με το ντόπιο εργατικό δυναμικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Κι ένα από αυτά που συνεπάγεται, δεν είναι μόνο η μεγάλη συμβολή του φαινομένου αυτού στη διατήρηση χαμηλών μεροκάματων και η τάση ακόμα μεγαλύτερης συμπίεσης προς τα κάτω, μα, ακριβώς λόγω της χαμηλής εξειδίκευσης και παραγωγικότητας, η καταστροφή της ποιότητας και της ανταγωνιστικότητας της ίδιας της οικονομίας.
Ψυχές δυστυχισμένες, τούτοι οι άνθρωποι που θαλασσοπνίγονται για να βρουν μια καλύτερη θέση κάτω απ’ τον ήλιο, που απλώς, διαλέγουν επίπεδα δυστυχίας μεταξύ της πατρίδας τους και της ξένης γης, όπου πηγαίνουν παράνομα, κι επομένως, κάνοντας από την αρχή «καριέρα» μέσα στη παραβατικότητα, με κίνδυνο, να εθιστούν σ’ αυτή, αφού, καθ’ α ομολογείται, άπαξ και μια φορά επισκεφτείς τη φυλακή, από εκεί και πέρα, δύσκολα θα απεμπολήσεις τα «μαθήματα» που θα λάβεις εκεί.
ΠΟΣΟ «ΑΘΩΑ» ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΛΕΟΝ;
Τι οφείλει να κάνει η χώρα μας, τι όφειλε να κάνει από τη πρώτη στιγμή, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν πρωτοεμφανίστηκε το φαινόμενο;
Όφειλε να προγραμματίζει και να λέει : σ’ αυτόν το κλάδο, χρειάζομαι τόσο εργατικό δυναμικό, έχω τόσο, δε μου φτάνει, και καλώ, από όπου της γης, όποιος έχει τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα που θέτει η Πολιτεία και θέλει να έρθει να δουλέψει στην Ελλάδα στους τομείς αυτούς, καλώς να κοπιάσει, ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ που απαιτούνται και που θα πιστοποιούν ποιος είναι, από πού έρχεται, και εν γένει να γνωρίζω γι’ αυτόν Ό,ΤΙ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΠΑΙΤΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗ ΤΗΣ, και ο άνθρωπος να έρθει να δουλέψει με την ασφάλισή του, με τις νόμιμες αποδοχές, ισότιμα με όλους τους Έλληνες.
Πόσο πια «οπισθοδρομική» είναι αυτή η αντίληψη, πόσο πια βλάπτει τα ανθρώπινα δικαιώματα αυτή η διαδικασία, πόσο «ρατσιστική» είναι; Και πόσο «προοδευτική» είναι η αντίληψη που αυτά τα θεωρεί παρωνυχίδες;
Όμως, ΔΕΝ ήθελαν αυτό.
Ήθελαν το χάλι που βιώνουμε, ώστε να έρχονται 10, 20 χρόνια μετά και να λένε υποκριτικά : «Καλά όλα αυτά. Και τώρα τι μπορούμε να κάνουμε;» Απαντώ : ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΊ Ο ΝΟΜΟΣ, ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΣΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑ, ΟΠΩΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΝΕΟ ΚΡΑΤΟΣ. Είναι τούτο το «επιχείρημα» – υπεκφυγή, , το «τι να κάνουμε τώρα;», μια άλλη εκδοχή του ισχύοντος εδώ ΑΘΛΙΟΥ διαχρονικού καθεστώτος : Ο,ΤΙ ΕΓΙΝΕ , ΕΓΙΝΕ! (Φυσικά, ΟΧΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!)
Και δεν μπορώ εδώ να μην αναφερθώ σε μερικά ακαταμάχητα «επιχειρήματα» όλων εκείνων που πασχίζουν να μας πείσουν ότι πρέπει ένα καραμπινάτο εκτός κάθε έννοιας λογικής και νόμου πραγματικότητα.
«Ξεχνάτε ότι κι εμείς είμαστε έθνος μεταναστών»;
Αν υπάρχει κάτι το «ακαταμάχητο» εδώ, είναι η «ακαταμάχητη» ανοησία –εφόσον προβάλλεται στα σοβαρά το επιχείρημα αυτό.
Τι μας λένε δηλαδή, ή μάλλον τι συγκρίνουν;
Τον Έλληνα μετανάστη που έφευγε για τη Γερμανία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ή την Αυστραλία, ή τις ΗΠΑ, με τον εδώ λαθρομετανάστη;
Ο Έλληνας που έφευγε μετανάστης, έφευγε εφοδιασμένος με ΟΛΑ τα ΕΠΙΣΗΜΑ έγγραφα που πιστοποιούσαν ποιος ήταν, από πού ήταν, τι ηλικίας ήταν, τι μορφωτικό επίπεδο είχε, τι επαγγελματική εμπειρία κατείχε, ποιο ήταν το ποινικό του μητρώο, αν είχε «εκκρεμότητες» φεύγοντας με το Ελληνικό Κράτος οποιασδήποτε μορφής, ποια ήταν η κατάσταση της υγείας του, γιατί πήγαινε εκεί που πήγαινε, πού θα έμενε, ποιος θα τον φιλοξενούσε.
Αυτός ήταν ο Έλληνας μετανάστης.
Στην περίπτωση τώρα τη δική μας, των λαθρομεταναστών στη χώρα μας, όλα τα παραπάνω, στις περισσότερες των περιπτώσεων ΕΙΝΑΙ ΑΓΝΩΣΤΑ, ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ «ΚΑΤΑ ΔΗΛΩΣΗ».
Και βεβαίως η «μικρή λεπτομέρεια» : όταν η Γερμανία «εισήγαγε» ξένο εργατικό δυναμικό, ας μη ξεχνάμε ότι μόλις είχε βγει από τον Πόλεμο, με ένα ντόπιο εργατικό δυναμικό που σε μεγάλο βαθμό είχε απολεσθεί στα πεδία των μαχών κατά εκατομμύρια, και κατά ένα μεγαλύτερο ακόμα μέγεθος ήταν τραυματίες ή με ψυχικά προβλήματα.
Όλοι αυτοί που η γλώσσα τους τρέχει ταχύτερα απ’ τη σκέψη τους, αυτές τις «λεπτομέρειες» τις σκέφτηκαν, τις σκέφτονται;
Αλλά, και πέραν αυτών :
Η πολυπολιτισμική κοινωνία που κάποιοι οραματίζονται να «χτίσουν», μου δίνουν την εντύπωση ΟΤΙ ΑΓΝΟΟΥΝ πως ΔΕΝ είναι μια άθροιση πολιτισμικών χαρακτηριστικών διαφόρων εθνοτήτων που καλούνται να συμβιώσουν μέσα στα όρια της ίδιας κρατικής οντότητας.
Είναι Η ΣΥΜΜΙΞΗ.
Εδώ δεν θ’ αθροιστούν πολιτισμικές διαφορές, εδώ, το μοντέλο του «μηχανικού» προβλέπει τη δημιουργία ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, που θα έχει πολιτισμικά χαρακτηριστικά απ’ όλες τις μετέχουσες εθνοτικές ομάδες, που πάει να πει, ότι η κάθε εθνότητα ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ κάποιων από τα χαρακτηριστικά της, αν οι άλλες δεν αισθάνονται «άνετα» μ’ αυτά, ή ευθέως τα απορρίπτουν. Και το ερώτημα είναι, επειδή δεν μιλάμε αορίστως, μα για τον ελληνικό πολιτισμό : τι πρέπει να θυσιάσει ο ελληνικός πολιτισμός από τα πολιτισμικά του χαρακτηριστικά, διότι ευθέως θα πω, ότι άλλες εθνότητες, αν τελικώς ενταχθούν μόνιμα και οργανικά στην ελληνική κοινωνία και δεν προτιμήσουν μια άλλη χώρα να πάνε, ιδίως μετά τη Κρίση που περνάμε, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΟΥΝ λίγα ως πολλά από τα πολιτισμικά τους χαρακτηριστικά, εκτός κι αν ισχυριστούμε, π.χ., για να φέρω ένα και μόνο παράδειγμα χωρίς να επεκταθώ σε άλλα, ότι δεν μας ενοχλεί η θεοκρατική ιδεολογία που συναντάται ως υπαρκτό πολιτισμικό πρότυπο σε κάποιους πολιτισμούς, και με ποιο δικαίωμα θα απαιτήσουμε ένα κρίσιμο και σημαντικό πολιτισμικό χαρακτηριστικό να διαγραφεί από την εθνοτική ή θρησκευτική ομάδα που το ασπάζεται, ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΙΟ ΑΝΑΛΟΓΗΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑΣ ΑΝΤΙΤΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΤΟΠΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ. Κι ακόμα παραπέρα, επειδή σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, όλες οι επί μέρους διαφορετικές ομάδες δεν αναπτύσσονται πληθυσμιακά το ίδιο, έχει απασχολήσει τους «κατασκευαστές» νέων κοινωνιών, στην Ελλάδα εν προκειμένω, τι προοπτική δρομολογείται με βάση αυτό το δεδομένο στα επόμενα 50-60 ας πούμε χρόνια; Ή μήπως ουδόλως τους απασχολεί; Κι αν αργότερα, μια σημερινή πολιτισμική μειοψηφία μέσω της δημογραφικής της αύξησης και της παράλληλης δημογραφικής μείωσης της αρχικώς «κυριαρχούσας» πολιτισμικής εθνότητας καταστεί πλειοψηφία, ποιος θα την εμποδίσει, δημοκρατικότατα, μέσω δημοψηφισμάτων, να επιβάλει την δικής πολιτισμική κληρονομιά ως κυρίαρχη ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΥ ΚΑΔΡΟΥ, ΜΑ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ΄ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ; Με βάση ΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ, κατά πού βλέπουν την αυριανή «πολυπολιτισμική» Ελλάδα να τοποθετείται πολιτισμικά, με τα 1-2 εκατομμύρια λαθρομεταναστών μουσουλμάνων σε 50-60 χρόνια θα είναι πολλαπλάσια; Θα μοιάζουμε περισσότερο με τη Γαλλία ή τη πιο κοντινή μας ας πούμε Ιταλία, ή με το Ιράκ, ή το Πακιστάν;
Η ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΣΥΜΜΙΞΗ, πρέπει, όταν συμβαίνει, και ΣΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΧΡΟΝΟ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ, πρέπει να σημαίνει ότι υιοθετούνται από τους ερχόμενους σ’ επαφή πολιτισμούς τα πιο υγιή –με το ανθρωπιστικό μέτρο- και ρωμαλέα πολιτιστικά στοιχεία, και, το επαναλαμβάνω, αυτή η αλυσίδα «ανταλλαγής – υιοθέτησης» τέτοιων στοιχείων από πλευράς κοινωνίας, πρέπει να είναι ΕΛΕΥΘΕΡΗ, ΑΒΙΑΣΤΗ, ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΒΟΛΕΣ, και σε κάθε περίπτωση με βήματα, όπου πριν κανείς κάνει το δεύτερο βήμα πρέπει να έχει αφομοιώσει το πρώτο, πριν κάνει το τρίτο βήμα πρέπει να έχει αφομοιώσει τα δύο προηγούμενα, πριν κάνει το τέταρτο πρέπει να έχει αφομοιώσει τα προηγούμενα τρία, και πάει λέγοντας.
Λυπούμαι να πω ότι τέτοια «ψιλά» ερωτήματα με απασχολούν, και δεν βλέπω κανένα λόγο, ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΘΟΥΜΕΝΑ, να εγείρεται εκ του μηδενός θέμα «αντικατάστασης» της υπάρχουσας πολιτισμικής πραγματικότητας της Ελλάδας από μια άλλη, και εξ άλλου γιατί;
Και πολύ περισσότερο, σε συνέχεια των παραπάνω σκέψεων, στη περίπτωση της χώρας μας η μετάβασή της στο «πολυπολιτισμικό πρότυπο», ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ ΜΙΑ ΒΙΑΙΗ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΕΠΙ ΜΙΑΣ ΠΡΟΫΠΑΡΧΟΥΣΑΣ ΟΜΟΓΕΝΟΥΣ ΕΘΝΙΚΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Οι ΒΙΑΙΑ όμως επιβληθείσες πολυπολιτισμικές κοινωνίες, και έχουμε πολλά τέτοια παραδείγματα ιδίως σε χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, παρά το γεγονός ότι η «αναγκαστική» πολιτισμική και όχι μόνο συμβίωση επεβλήθη για σειρά πολλών γενεών και με όλο το σύστημα να υποστηρίζει τούτο το διεθνιστικό χαρακτηριστικό, από τη γέννηση ως το θάνατο ενός πολίτη, υπήρξαμε όλοι μας μάρτυρες, το πόσο ΕΠΙΣΗΣ ΒΙΑΙΑ οι κοινωνίες αυτές, επεδίωξαν κι εν τέλει κατόρθωσαν να αποκτήσουν εκ νέου όχι μόνο τα προηγούμενα ΑΜΙΓΗ εθνικά τους χαρακτηριστικά, μα και δικές τους κρατικές οντότητες, ενώ, ακόμη κι εκεί όπου ΑΠΟ ΑΙΩΝΩΝ συμβιώνουν διάφορες εθνικές ομάδες, ΕΔΩ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ (για να μη πάμε σε άλλες σπαρασσόμενες περιοχές της Γης, όπως π.χ. Αφρική ή Ασία), όπως π.χ. στο Βέλγιο, στην Ισπανία, στο Ηνωμένο Βασίλειο, είναι κάτι περισσότερο από εμφανές το πόσο αναζητούν μια ευκαιρία για να χωρίσουν κι εκεί τα τσανάκια τους. Αλλά, και οι χώρες από τις οποίες προέρχονται οι ίδιοι οι λαθρομετανάστες, προσφέρουν αυτές οι ίδιες παραδείγματα των συνεπειών της ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ πολιτισμικής τους συνύπαρξης, χωρίς οι συνθήκες να ήταν ώριμες στο επίπεδο του λαού και που οδήγησαν σε αιματηρές «λύσεις» των πολιτισμικών τους ιδιαιτεροτήτων. Θυμηθείτε π.χ. την ιστορία του Πακιστάν και τις διαφορές του με την Ινδία, σαν ένα πρόχειρο παράδειγμα.
Με αυτά τα δεδομένα, διερωτάται κανείς, ποιος ο υπέρτατος εθνικός λόγος, μια εκ των πλέον αμιγών εθνολογικά κοινωνιών της Ευρώπης αλλά και του κόσμου όλου, όπως η ελληνική, ΣΩΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ, να επιλέξει το πολυπολιτισμικό πρότυπο συγκρότησής της –το ερώτημα το θέτω ρητορικά, διότι ήδη απάντησα στην αρχή γιατί. Επαναλαμβάνω, διότι η βλακεία και η εμπάθεια, εδώ, πιάνουν πουλιά στον αέρα : ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΑΙΑΣ ΑΝΟΧΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ ΆΛΛΩΝ ΕΘΝΟΤΗΤΩΝ, ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΔΩ ΠΡΟΑΙΩΝΙΑ ΩΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ, ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΣΤΟΝ ΥΠΌΛΟΙΠΟ ΚΟΣΜΟ, ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙ, ΑΥΤΗ Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΙ ΔΕΙΚΤΗ ΕΝΟΣ ΥΓΙΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Και φυσικά ας μη μου φέρουν σα παράδειγμα άλλα «πετυχημένα» πολυπολιτισμικά Κράτη, όπως π.χ. τις ΗΠΑ, διότι εκεί, συγκροτήθηκε ΕΞ ΑΡΧΗΣ το πολυπολιτισμικό μοντέλο ως τέτοιο, δηλαδή, σε μια ήπειρο που, ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΜΕΣΩ ΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΤΑΣΗΣ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗΣ των προηγούμενων ιδιοκτητών της, ήταν «άδεια χώρα», κι όποιες εθνικές ομάδες έφταναν εκεί, πολύ απλά, ούτε παραβίαζαν τον ζωτικό χώρο άλλων εθνικών ομάδων, ούτε συναντούσαν κάποιο Κράτος που θα τους έθετε φραγμούς, κι έτσι, πολύ απλά, η περιοχή αυτή «γέμιζε» σιγά – σιγά κι άρχισε να συγκροτείται η κοινωνία με τις αναγκαίες οργανωτικές της δομές, και φυσικά, να συγκροτείται και η αντίστοιχη κρατική οντότητα. Αλλά και σήμερα, οι ΗΠΑ, μιλά για το «έθνος» της, ΩΣ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, μέσα στην οποία έχουν καμινευθεί οι όποιες άλλες ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ τουλάχιστον διαφορές, αν κι αυτό, μένει να το δούμε και στο μέλλον. Κι επειδή, τέτοια παραδείγματα έχουμε διεθνώς, τώρα, το να πεισθώ ότι οι εδώ πολιτικές ηγεσίες, θα πετύχουν άθλους, όπως ο άθλος της δημιουργίας ενός νέου ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΥ έθνους, όταν δεν μπορούν να πετύχουν τα στοιχειωδώς αυτονόητα σε ό,τι αφορά την αποτελεσματική λειτουργία του Κράτους, με αποτέλεσμα τα ίδια προβλήματα να ανακυκλώνονται δεκαετίες, αυτό μπορεί να το ισχυρίζονται οι ίδιες, όχι όμως κι εγώ.
Δυό ακόμα σημειώσεις :
Πρώτον : Αρχίσατε να παίζετε, απευθύνομαι στους «μηχανικούς» της σχεδιαζόμενης νέας «πολυπολιτισμικής» Ελλάδας, με ΤΟ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, ένα παιχνίδι που έκαψε αυτοκρατορίες, και οδήγησε κάτω από ειδικές συγκυρίες που ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα επαναληφθούν, λαούς και κοινωνίες, σε εμφύλιες συρράξεις (επαναλαμβάνω : ρίξτε μια ματιά στη κοντινή μας ιστορία στην Ευρώπη).
Δεύτερον : το παιχνίδι που πάτε να παίξετε, υπερβαίνει τις δυνάμεις και της δυνατότητές σας.
Τρίτον : Αλλά, κι αν τίποτα απ’ αυτά δεν ισχύει, ισχύει εν τούτοις ΙΣΧΥΕΙ ΣΤΟ ΑΚΕΡΑΙΟ το ερώτημα : ΣΕ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΕΘΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ, ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΘΕΙΟ ΚΙΟΛΑΣ, ΑΛΛΑ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΠΕΙ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ, Ή ΜΗΠΩΣ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΞΙΩΣΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΔΕΚΤΑ ΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΜΑΣ ΤΟΞΟ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΤΟΥΤΟΥ;
Η πολυπολιτισμική εξέλιξη μιας κοινωνίας, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΒΙΑΣΤΗ, χωρίς εξαναγκασμούς που θα φέρουν βίαιες αντιδράσεις, και αν δεχτούμε, ότι οι τραγικές εξελίξεις που συνέβησαν σε ΒΙΑΙΑ συγκροτηθείσες πολυπολιτισμικές κοινωνίες, δεν θα εξαιρέσουν τη χώρα μας στο μέλλον, τότε ας σκεφτούμε τι ακριβώς απεργάζεται το σχέδιο αυτό, ΘΕΛΩ ΔΕ ΝΑ ΠΙΣΤΕΎΩ, όχι συνειδητά, διότι δεν έχω και μεγάλες αξιώσεις από την προβλεπτική δεινότητα των πολιτικών μας ηγεσιών, και πολύ περισσότερο από κάποια ιδεολογικά –κι όπως εγώ τα αξιολογώ : ελιτίστικης αντίληψης- γκρουπούσκουλα.
Επίσης, εξίσου σοβαρό κι επικίνδυνο, είναι η αοριστία που περιβάλλει τον όρο στο επίπεδο της εφαρμοσμένης πολιτικής. Έννοιες αφηρημένες, που επιχειρούνται να εισαχθούν σε νομοθετικά κείμενα, όπως «πολυπολιτισμικότητα», «εχθροπάθεια», κ.λπ., ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΒΟΥΤΥΡΟ ΣΤΟ ΨΩΜΙ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ, ΦΑΝΕΡΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΦΟΥ, ΔΕΞΙΟΥ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ, ΠΡΩΗΝ, ΝΥΝ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΥΜΕΝΟΥ…
Ώστε, θα πουν : είσαι εναντίον της πολυπολιτισμικότητας;
Ναι! Διότι εγώ δεν βλέπω τη πολυπολιτισμικότητα έτσι όπως τη βλέπουν άλλοι, κι εξήγησα το γιατί.
Ναι! Είμαι υπέρ της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ υπό την έννοια της χωρίς προκαταλήψεις και ιδεοληψίες μελέτης και γνώσης των άλλων πολιτισμικών προτύπων, και ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ, ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΓΩ, που θα πω σε ατομικό επίπεδο, τούτο με εκφράζει και τούτο όχι, ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ, που θα πει αν θέλει, τι είδους και σε ποιο βαθμό τη πολιτισμική της διαφοροποίηση μέσω της υιοθέτησης στοιχείων άλλων πολιτισμικών προτύπων, ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ.
Για μένα, Η ΒΙΑΙΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΩΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΡΩΤΗΘΕΙ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ.
Για μένα ο πολυπολιτισμός, θα πρέπει να είναι φορέας ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΚΑΙ ΓΝΗΣΙΑΣ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗΣ ΑΠΟΨΕΩΝ, μια ευγενική πνευματική πολιτισμική άμιλλα, ένας σεβασμός στη διαφορετικότητα.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ, οι οπαδοί της πολυπολιτισμικότητας, ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΩΝ.
Οραματίζονται ΜΙΑ πολυπολιτισμική κοινωνία, και μάλιστα, ξεκινώντας απ’ το τόπο τους, διαδοχικά να καθίσταται ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ. Είναι τόσο αφελείς να πιστεύουν, ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ, οι πιο «αδύναμες» πολιτισμικές ομάδες, (όχι μόνο με βάση τη «δύναμη» του πολιτισμού τους ΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΔΥΝΑΜΗ) δεν θα αφομοιωθούν ειρηνικά ή ΒΙΑΙΑ, από τις πιο ισχυρές, μα θα επιβιώσουν μέσα στη διαφορετικότητά τους; Δυστυχώς, οι «κυρίαρχες κουλτούρες», έχουν ν’ ασχοληθούν και «με πιο σοβαρά πράματα», όπως οι επενδύσεις, το εμπόριο, το κέρδος, και καμιά «διαφορετικότητα» δεν πρόκειται να επιτρέψουν να χαλάσει το «καλό κλίμα» και τις «καλές προοπτικές» : όχι το «καλό κλίμα» και τις «καλές προοπτικές» για το πλάτεμα και βάθεμα της δημοκρατίας, του κοινωνικού κράτους, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μα των επενδύσεων και των κερδών τους. Είναι κακό πράγμα οι επενδύσεις και τα κέρδη; Είναι πολύ καλά, και θα είναι τουλάχιστον ανόητος όποιος θα διακήρυσσε το αντίθετο, μα μονάχα όταν δεν απαιτούν ανθρωποθυσίες κι όταν το μοίρασμα της πίττας είναι δίκαιο για τη κοινωνία, ιδού η απάντησή μου.
Ή μήπως ο πολιτισμικός ιμπεριαλισμός είναι μια θεωρητική κατάσταση πραγμάτων ΚΙ ΟΧΙ ΜΙΑ ΥΠΑΡΚΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ που την βλέπουμε στη πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, έκφανση της οποίας είναι και ο όρος «πολυπολιτισμός»; Όταν ακούω, εδώ στη χώρα μου, οπαδούς της πολυπολιτισμικότητας, ναι, αυτούς τους ίδιους, να μιλάνε για την «ανάγκη» ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΑΦΟΜΟΙΩΣΗΣ των ξένων λαθρομεταναστών στην ελληνική κοινωνία, αυτό, δεν είναι μια αντίφαση; Τι εννοούν αν όχι αυτό, δηλαδή ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ, με τον όρο αφομοίωση; Κι αν κρίνουν τους άλλους εξ ιδίων, πόσο βέβαιοι είναι ότι ΤΕΛΙΚΩΣ θα αφομοιωθούν με σε εύθετο χρόνο, και κάτω από άλλες ιστορικές συγκυρίες, δεν θα επιχειρήσουν να «διορθώσουν» το «λάθος» αν όχι «αμάρτημα» της απεμπόλησης της πολιτισμικής τους κληρονομιάς, εδώ «στο ξένο τόπο»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου