του Βύρωνα Γ. Πολύδωρα σχετικά με το τελευταίο του βιβλίο«ΠΟΙΑ ΕΥΡΩΠΗ;»
Αντιστέκομαι
Έγραψα (και γράφω) όχι σαν κάποιος αργόσχολος φιλολογών βουλευτής που κανένας από τους «αρμόδιους» δεν του ζητεί τη γνώμη του – όπως πράγματι συμβαίνει – δεδομένου ότι επικρατεί κατά κύριο λόγο ο «ξερολισμός της παρέας», αλλά σαν ένας επί δεκαετίες ακαταπόνητος και επίμονος μαχητής. Αυτό ορίζω σαν πράξη αντίστασης. Ναι, αντιστέκομαι προς την τρόϊκα και τους
πειθήνιους προς αυτήν κυβερνώντες, επιλέγοντας στην κατάσταση ανάγκης που βρισκόμαστε να αγωνίζομαι για τη σωτηρία του λαού μας, παρά για τους τόκους των τοκογλύφων δανειστών μας. Αντιστέκομαι προς τους τραπεζίτες, εγχώριους και ξένους, που εισπράττουν το μεγαλύτερο μέρος των σταθεροποιητικών δανείων, που άλλωστε τα πληρώνει ο λαός, για να έχουν ρευστότητα και εγγυημένες καταθέσεις. Και που δεν έχουν και δεν παρέχουν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Αντιστέκομαι προς τα «παπαγαλάκια» που κάνουν από τηλεοράσεως ή από «διφθέρας» το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο σαν τους αρχαίους σοφιστές (που τους έκαψε ο Αριστοφάνης την καλύβα τους στις «Νεφέλες»). Αντιστέκομαι προς τους «οικονομικούς εγκεφάλους» που έφαγαν τα λεφτά των μικρο-ομολογιούχων γιατί οι δυστυχείς αποταμιευτές – επενδυτές έκαναν το λάθος να εμπιστευθούν το κράτος τους, πληρώνοντας το γεγονός ότι υιοθέτησαν αφελώς την αρχή της δεδικαιολογημένης εμπιστοσύνης προς τη διοίκηση μαζί με τις άλλες αρχές που ορίζουν και συνθέτουν (για την ακρίβεια, όριζαν και συνέθεταν) την ευνομούμενη πολιτεία και τον καλό και αγαθό πολίτη, αγνοώντας παράλληλα ότι σήμερα κράτος και διοίκηση έχουν μετατραπεί σε «πειρατές της Καραϊβικής» σαν το κάπταιν Σπάροου ή τους Μόργκαν και Στάνλεϋ και τους λοιπούς άρπαγες. Αντιστέκομαι προς όλους εκείνους τους ξένους και ντόπιους που δημεύουν τις περιουσίες των Ελλήνων με ΦΑΠ και «χαράτσια» και ανταποδοτικά τέλη, τιμωρώντας τους γιατί τις απέκτησαν, αυτοί ή οι πρόγονοί τους, ενώ καθιερώνουν στη διαδικασία της δήμευσης το ύπουλο, προσβλητικό και απαίσιο τεκμήριο «του προϊόντος εγκλήματος», αντί του αληθούς του ιδρώτα και του πνεύματος οικονομίας και νοικοκυροσύνης που χαρακτήριζε τους ιδιοκτήτες, κατ΄αντιδιαστολήν προς τους χαροκόπους και συνήθως σπάταλους υπερκαταναλωτές. Είναι όχι απλά η πιο αντιπροοδευτική αλλά η πιο απάνθρωπη και ανήθικη έγκληση που έχει ακουσθεί ποτέ και που λέει: «Έχτισες ή απέκτησες σπίτι; Άρα έκλεψες εσύ ή οι πρόγονοί σου». Αυτό είναι ο ύμνος του φθόνου και της μοχθηρίας! Ψαλλόμενος από τους κυβερνητικούς «αδιάφθορους», το ΣΔΟΕ και την τρόϊκα. Ξεχνούν οι σύγχρονοι φορομπήχτες πως για κάποιον νεοείσακτο τότε φόρο των Βαυαρών του 1834, το λεγόμενο «βελανιδιάτικο», έγινε η πρώτη μεγάλη Μεσσηνιακή επανάσταση κατά της ξενοκρατίας. Όπως ξεχνούν πως το σπίτι και το χωράφι για τον Έλληνα είναι κάτι παραπάνω και περισσότερο από «πάγιο κεφάλαιο» της λογιστικής. Είναι στοιχείο της προσωπικότητάς του και κομμάτι της ψυχής του. Είναι αποδεικτικό στοιχείο του γεγονότος ότι είναι ελεύθερος άνθρωπος και όχι δουλοπάροικος της μεσαιωνικής Ευρώπης, άστεγος ή golden boy της σύγχρονης εταιριοκρατικής παγκοσμιοποίησης. Αντιστέκομαι προς το μαρτύριο του παραλογισμού που θέλουν να μου επιβάλλουν ως λογική οι διάφοροι ισχυροί του υπερεθνικού τραπεζοχρηματοπιστωτικού συστήματος (το ίδιο έκαναν οι ηγέτες και οι προπαγανδιστές του σοβιετισμού), ότι δηλαδή, δεν καταλαβαίνουν οι άνεργοι, οι απολυόμενοι, οι πετσοκομμένοι στους μισθούς, στα μεροκάματα και στις συντάξεις το συμφέρον τους, που βρίσκεται στο διάχυτο γενικό (και κρυφό) καλό που τους περιμένει. Αυτό είναι το μαρτύριο της τρέλλας. Το ανώτερο στάδιο της επίκαιρης νομισματικής τρομοκρατίας που ζούμε σήμερα. Σ΄αυτά όλα αντιστέκομαι με το βιβλίο μου «Ποια Ευρώπη;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου