Που λέτε, έβλεπα στη σειρά ελληνικές σημαίες προς πώληση. Και μου φάνηκαν σαν κορίτσια που κάνουν πεζοδρόμιο. Ξέρω ότι σμίγετε τα φρύδια τώρα, αλλά αν κοιτάξετε πίσω από τις μεγάλες σημαίες της Ιστορίας, θα δείτε τους νταβατζήδες στη σειρά. Αν εσείς βλέπετε στη σημαία όσους πέθαναν γι' αυτήν, εγώ, δυστυχώς, ξεχωρίζω αυτούς που έστειλαν τους άνδρες στον θάνατο. Ως ήρωας δοξάζεται αυτός που ποτίζει τη σημαία με αίμα, αλλά πλούσιος γίνεται εκείνος που την ξεπλένει ή, ακόμα καλύτερα, παίρνει τη δουλειά για να ράψει καινούργιες. Δείτε, λοιπόν, αυτήν την πατρίδα από τη γέννησή της ως τα σήμερα. Με εξαίρεση τους Γερμανούς, που είναι κάτι σαν το πεπρωμένο, σαν μία από τις τρεις Μοίρες μας, ποιος έχει κάνει περισσότερο κακό σε αυτήν τη χώρα εκτός από τους Έλληνες; Δεν θα βρείτε. Παρελαύνει ο στρατός πίσω από δοξασμένες σημαίες, αλλά στον ίσκιο των ανδρών γίνεται το διονυσιακό όργιο της μίζας και της διαφθοράς. Πάντα τέτοιες μέρες, όταν βλέπω τον στρατό να επιδεικνύεται υπερήφανος, συλλογιέμαι ότι δεν γιορτάζει μόνο η Ελλάδα. Γιορτάζουν και οι Ολλανδικές Αντίλες, η Λιβερία, τα νησιά Κέιμαν και κάποιες τράπεζες στη μαρτυρική Κύπρο, που ματώνει τα χέρια της ξεπλένοντας στη σκάφη το χρήμα της μάνας Ελλάδας.
•••
Επίσης τέτοιες μέρες προσπαθώ να δώσω διαφορετική απάντηση στο ερώτημα αν αξίζει να δώσεις τη ζωή σου γι' αυτήν την πατρίδα. Ασφαλώς σε περίπτωση πολέμου θα προτιμούσα να πεθάνουν οι άλλοι για τη δική τους. Όμως είναι ένα ερώτημα χωρίς βάση, χωρίς νόημα ικανό να γεννήσει μια μεστή απάντηση. Κι αυτό επειδή τούτη η πατρίδα σε σκοτώνει ούτως ή άλλως. Σιγά σιγά και τις περισσότερες φορές μαρτυρικά. Είναι στιγμές που αισθάνομαι σαν ποτήρι που αδειάζει, σαν μέρα που σουρουπώνει τρομαγμένη μπροστά σε μια άγρια νύχτα. Και τότε πετάω τους μύθους από πάνω μου σαν ρούχο περιττό. Θέλω να είμαι πολίτης του κόσμου, χωρίς έθνος και πατρίδα, απαλλαγμένος από σύνδρομα και ανούσιες δεσμεύσεις. Όμως και πάλι, γαμώτο, κάπου θα πρέπει να επιστρέφω. Σε μια φωλιά για να με κρύψει, σε μια γη για να με θάψει. Άσχημος και δυστυχής ως Έλλην.
•••
Επίσης τέτοιες μέρες προσπαθώ να δώσω διαφορετική απάντηση στο ερώτημα αν αξίζει να δώσεις τη ζωή σου γι' αυτήν την πατρίδα. Ασφαλώς σε περίπτωση πολέμου θα προτιμούσα να πεθάνουν οι άλλοι για τη δική τους. Όμως είναι ένα ερώτημα χωρίς βάση, χωρίς νόημα ικανό να γεννήσει μια μεστή απάντηση. Κι αυτό επειδή τούτη η πατρίδα σε σκοτώνει ούτως ή άλλως. Σιγά σιγά και τις περισσότερες φορές μαρτυρικά. Είναι στιγμές που αισθάνομαι σαν ποτήρι που αδειάζει, σαν μέρα που σουρουπώνει τρομαγμένη μπροστά σε μια άγρια νύχτα. Και τότε πετάω τους μύθους από πάνω μου σαν ρούχο περιττό. Θέλω να είμαι πολίτης του κόσμου, χωρίς έθνος και πατρίδα, απαλλαγμένος από σύνδρομα και ανούσιες δεσμεύσεις. Όμως και πάλι, γαμώτο, κάπου θα πρέπει να επιστρέφω. Σε μια φωλιά για να με κρύψει, σε μια γη για να με θάψει. Άσχημος και δυστυχής ως Έλλην.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου