Η νεοφιλελεύθερη πολιτική της παγκοσμιοποίησης και ο σημιτικός «εκσυγχρονισμός» είναι στη ρίζα του προβλήματος. Δεν είναι μέρος της λύσεως.Ο σημιτικός «εκσυγχρονισμός» δεν περιορίσθηκε όμως στην τοπική επανέκδοση των οικονομικών μόνο αρχών και δογμάτων της παγκοσμιοποίησης. Εισήγαγε, με ανάλογη «εκσυγχρονιστική» και «διεθνιστική» συνθηματολογία και προπαγάνδα, τα ιδεολογικά συμπληρώματά της, που είναι απαραίτητα για την προβολή και την προώθηση της ιδέας της ενιαίας παγκόσμιας αγοράς, καρδιάς της παγκοσμιοποίησης. Πώς οικοδομείται μια ενιαία παγκόσμια αγορά; Προφανώς, με πολιτικές που συνάδουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Τη σταδιακή δηλαδή αποδόμηση των εθνικών κρατών, που συντηρούν εθνικά σύνορα και εθνικές πολιτικές. Την αποδόμηση της εθνικής παιδείας και των εθνικών ταυτοτήτων. Την προβολή του ιδεώδους των λεγομένων «πολυπολιτισμικών» κοινωνιών, πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό μωσαϊκό, που δημιουργεί τις αντικειμενικές δημογραφικές και κοινωνικές συνθήκες για την εθνική αποδόμηση. Τη μαζική ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, που τροποποιεί τους συσχετισμούς στην αγορά εργασίας, υλοποιεί σταδιακά την ιδέα της ενιαίας παγκόσμιας αγοράς εργασίας και δημιουργεί, σε προοπτική, τις προϋποθέσεις για τη λεγόμενη «πολυπολιτισμική» κοινωνία, μεταλλάσσοντας τους δημογραφικούς όρους και τη συνοχή της εθνικής κοινωνίας.
Ο σημιτικός «εκσυγχρονισμός» συνέβαλε πρωτοπορειακά στην Ευρώπη στην προώθηση της ιδεολογικής παγκοσμιοποίησης. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αναφερόμενος σε μια κοινωνία με εθνική συνοχή 97%, άρχισε να διακηρύσσει, από τη δεκαετία του ’90, ότι «η Ελλάδα πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική»! Μπορεί σήμερα να υπερηφανεύεται για το έργο του, που συνεχίσθηκε δυστυχώς με τον ίδιο ζήλο από τους διαδόχους του, Δεξιάς και Αριστεράς, μέχρι σήμερα.
Μπορεί επίσης να είναι υπερήφανος για το έργο του στην εθνική αποδόμηση της παιδείας, με πρόσχημα τον «εκσυγχρονισμό». Ασφαλώς, η ελληνική παιδεία χρειάζεται όχι μόνο εκσυγχρονισμό, αλλά σεισμό και επανάσταση. Το πρόβλημά της όμως δεν είναι ο εθνικός χαρακτήρας της, που συμπίπτει με μια οικουμενική κληρονομιά, όπως είναι η ελληνική ανθρωπιστική παιδεία. Αυτό θα ίσχυε, εάν δεν υπήρχε η υστεροβουλία για την παγκοσμιοποίηση της ελληνικής παιδείας και την εθνική αποδόμησή της για τις ανάγκες της «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας, που αναγορεύεται επισήμως και προβάλλεται απροκάλυπτα ως στρατηγικός στόχος.
Ποια πρέπει να είναι
η ακολουθητέα πορεία
για την έξοδο από την κρίση
Τα συμπεράσματα που προκύπτουν απ’ όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, μπορούν να συνοψισθούν στα εξής:
α. Τα αποτελέσματα της πολιτικής που εφαρμόσθηκε, με αναφορά το Μνημόνιο, είναι εντελώς πενιχρά σε σχέση με τους στόχους που ετέθησαν και το υψηλό οικονομικό και κοινωνικό κόστος που κατεβλήθη. Τα υψηλά ακόμη ελλείμματα, το μεγεθυνόμενο συνεχώς εξωτερικό χρέος, η οικονομική ύφεση και η ανησυχητική πτώση των εσόδων, οριοθετούν τις δυνατότητες και τους κινδύνους της ακολουθούμενης πολιτικής.
β. Η φυγή προς τα εμπρός, προς μια πιο εντατική ακόμη πολιτική της ίδιας νεοφιλελεύθερης κοπής, θα οδηγήσει σε μεγαλύτερο ακόμη αδιέξοδο και σε κυριολεκτικό ξεπούλημα της χώρας.
γ. Υπάρχει επιτακτική ανάγκη για τη διαμόρφωση και εφαρμογή μιας εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής, παράλληλα με τις προσπάθειες για δημοσιονομική εξυγίανση και τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές. Η στρατηγική αυτή θα έχει ως στόχους την αναστροφή της οικονομικής υφέσεως, την ενίσχυση της απασχολήσεως και τη μεγέθυνση του εθνικού εισοδήματος.
δ. Η εφαρμογή μιας εθνικής αναπτυξιακής στρατηγικής δεν είναι καθόλου εύκολη, μέσα στο πλαίσιο των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει ήδη η χώρα και μέσα στο πλαίσιο της συνταυτισμένης με την παγκοσμιοποίηση Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Δεν είναι επίσης εύκολη για τους ιθύνοντες, που είναι εμποτισμένοι με την ιδεολογία της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και του νεοφιλελευθερισμού. Είναι όμως αναγκαία και μονόδρομος για τη χώρα.
ε. Σε ό,τι αφορά το εφικτόν και τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας πολιτικής, η πρώτη παράμετρος είναι τ’ αποτελέσματα και οι αδιέξοδες προοπτικές της άλλης ακολουθούμενης πορείας. Μια δεύτερη παράμετρος είναι η εθνική κινητοποίηση του ελληνικού λαού, η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί με ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης και πλήρη αποξένωση του ελληνικού λαού από τον δημόσιο εθνικό του πλούτο. Μια τρίτη παράμετρος είναι η λεγόμενη εξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, η οποία έχει απόλυτη ανάγκη από ένα εθνικό αναπτυξιακό πλαίσιο, εάν στόχος μας είναι πράγματι η αξιοποίηση και όχι απλώς η εκποίηση. Μια τέταρτη παράμετρος, που υπερβαίνει τα στενά οικονομικά πλαίσια, είναι η αναγκαιότητα ενός στρατηγικού εθνικού σχεδίου για την πορεία της χώρας και την παράλληλη αντιμετώπιση απ’ αυτήν των άλλων προκλήσεων που τίθενται παραλλήλως προς την οικονομική κρίση.
στ. Η αλόγιστη αποκρατικοποίηση στρατηγικών δημοσίων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, όπως η ΔΕΗ, δεν θα συμβάλει ουσιαστικά στην αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος. Η παραχώρηση ποσοστού 15% θα απέδιδε, π.χ., με βάση τη χρηματιστηριακή αξία της, σύμφωνα με δηλώσεις της αρμόδιας υπουργού, 240 εκατ. ευρώ περίπου. Το ήμισυ δηλαδή των κερδών της κατά το τελευταίο έτος. Η ΔΕΗ μπορεί, αντιθέτως, στο πλαίσιο ενός εθνικού αναπτυξιακού προγράμματος, να παίξει ρόλο στρατηγικού κινητήρα, με δικό της μακροπρόθεσμο αναπτυξιακό πρόγραμμα πολλών δισ. Μπορεί επίσης να συνεργασθεί με ελληνικούς και ξένους ομίλους για την πραγματοποίηση μεγάλων ενεργειακών έργων, περιλαμβανομένης της προσφιλούς στους ιθύνοντες πράσινης ενέργειας.
Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ Πρέσβυς ε.τ.
πηγη:paron
Μ.Ζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου